Προετοιμασία με έναν Επαγγελματία Καθηγητή – και όχι απλά ιδιαίτερα μαθήματα…
Μια επιλογή με προεκτάσεις…
Με το κείμενο αυτό στοχεύουμε στην σταδιακή ανάδειξη ενός θέματος και ορισμένων ενδιαφερόντων πτυχών του ως ένα βαθμό, μιας και το ζήτημα είναι χαοτικής υφής. Κυρίαρχο, όμως, στην σκέψη όσων επιλέγουν έναν καθηγητή / τρια που προτίθεται να αναλάβει υπεύθυνα να τους οδηγήσει ασφαλώς στο δρόμο που θα ολοκληρώσει τις γνώσεις, τις ικανότητες και την αντίληψη σε ένα συγκεκριμένο αντικείμενο, με κατάληξη μια επιτυχία σε εξετάσεις – τις Κατατακτήριες που μας αφορούν εδώ ή άλλες σοβαρές – σε αντικείμενο συναφές ή μη, κλπ. Παράλληλα, στοχεύουμε να επιστήσουμε την προσοχή στον αυξανόμενο κίνδυνο για τις επιλογές προχειρότητας που – λόγω των αλλεπάλληλων οικονομικών κρίσεων- μαστίζουν την αγορά των ιδιαιτέρων μαθημάτων και της ιδιωτικής εκπαίδευσης κατ’ επέκταση, και θέτουν σε σοβαρό κίνδυνο όχι μόνο τους επαγγελματίες που αντιμετωπίζουν το καταστροφικό φαινόμενο του αθέμιτου ανταγωνισμού και από μη – καταρτισμένους ανθρώπους, δίχως προστασία, αλλά και τους ίδιους τους υποψηφίους που – πέφτοντας στην παγίδα αναζήτησης μιας “φτηνής” ή βολικής λύσης- καταλήγουν να την πληρώνουν πάρα πολύ ακριβά. Συχνά, δε, δεν είναι καθόλου “φτηνή”…και ακόμα πιο συχνά απλά δε μπαίνουν στη Σχολή, δεν παίρνουν το πτυχίο γλωσσομάθειας, απελπίζονται και παρατούν την προσπάθεια για πάντα.
Η έννοια του “επαγγέλματος”
Ξεκινώντας, ας εξετάσουμε την ετυμολογία της λέξης “επάγγελμα”, η οποία φανερώνει σαφώς τις υπό συζήτηση έννοιες, άμεσες και έμμεσες. Προέρχεται από το αρχαιοελληνικό “επαγγέλομαι“, δηλαδή “υπόσχομαι“. Σύμφωνα με την Πύλη για την Ελληνική Γλώσσα, η έννοια της λέξης έγκειται και στο “υπόσχομαι, διαβεβαιώνω δημόσια ή επίσημα ότι θα πραγματοποιήσω κάτι πολύ καλό ή πολύ σημαντικό“. Η έννοια της υπόσχεσης υπονοεί την έννοια της σοβαρής δέσμευσης να φέρω εις πέρας μια πράξη, παράγοντας ένα αποτέλεσμα. Ο επαγγελματίας καθηγητής, λοιπόν, υπόσχεται υπεύθυνα σε κάθε περίπτωση και με κάθε πιθανό μαθητή και συνθήκες εκπαίδευσης την αποτελεσματική ολοκλήρωση ενός έργου με τρόπο κατάλληλο, επαρκή και ορθό, μέσα στα πλαίσια της πραγματικότητας, της λογικής και της επιστήμης του. Και όχι μονάχα μια φορά, αλλά αλλεπάλληλες και μέσα στα χρόνια. Το γεγονός αυτό, η επαφή του δηλαδή με μεγάλο αριθμό μαθητών, φέρνει μια τεράστια εμπειρία και αυξημένες επαγγελματικές ικανότητες, αφού καλείται να χειριστεί διαφορετικά άτομα, επίπεδα, καταστάσεις, προθεσμίες, κλπ., με τρόπο επιτυχή που θα του εξασφαλίσει την φήμη, την προβολή και την επιτυχημένη συνέχιση του επαγγέλματός του. Σε περίπτωση αντίθετη η δουλειά του θα καταρρεύσει.
Η λογιστική έννοια του “επαγγελματία” κερδίζει όλο και μεγαλύτερο έδαφος στην ελληνική πραγματικότητα, λόγω της ασύμφορης απασχόλησης στο υπάρχον εκπαιδευτικό πλαίσιο (φροντιστήρια με πενιχρές αμοιβές, δημόσιο με ολιγόμηνες συμβάσεις, παύση διορισμών για χρόνια, δυσμενείς συνθήκες στην εκπαίδευση που δυσκολεύουν το έργο του εκπαιδευτικού, πλήρης έλλειψη επαγγελματικής αποκατάστασης, απαράδεκτη υποτίμηση, κοινωνική και κρατική, στην αντιμετώπιση του εκπαιδευτικού, κτλ). Σίγουρα επέρχεται σιγά – σιγά μια νέα πραγματικότητα που αν και μοιάζει επισφαλής – ίσως έχει και κάποια διάχυτα, αλλά αφανή ακόμα θετικά στοιχεία, αφού θα ξεκαθαρίσει τα πράγματα σε έναν χώρο που στερείται ενός απολύτως σαφούς επαγγελματικού πλαισίου και πάρα πολύ συχνά βάλλεται άσχημα από κυριολεκτικά άσχετους από άποψη κατάρτισης ανθρώπους που αναλαμβάνουν μαθήματα χωρίς καμία υπευθυνότητα και χωρίς κατάρτιση, ανέλεγκτους επιστημονικά (πτυχία, μεταπτυχιακό με ανύπαρκτη διατριβή ενώ απαιτείται εκτός αν ορίζεται αλλιώς από τον κανονισμό της τριτοβάθμιας Σχολής – πράγμα εύκολα ελέγξιμο στα αποθετήρια των πανεπιστημίων πια on-line, κλπ.) και οικονομικά (μηνιαίες υποχρεώσεις, επαγγελματικές εισφορές, επιστημονικές συνδρομές και συμμετοχές, πληρωμή φόρων ετησίως, κλπ. ).
Η έννοια του “ελεύθερου επαγγελματία”
Σύμφωνα με την ιστοσελίδα του Επαγγελματικού Επιμελητηρίου Αθηνών του οποίου είμαστε και εμείς μέλη:
“Ελεύθερος επαγγελματίας είναι ο επιτηδευματίας ο οποίος προσφέρει ανεξάρτητες υπηρεσίες, για την άσκησή των οποίων απαιτούνται επιστημονικές, καλλιτεχνικές ή ειδικές γνώσεις, δηλαδή προέχει το πνευματικό στοιχείο.
Βασικό χαρακτηριστικό του ελεύθερου επαγγέλματος είναι η έλλειψη του στοιχείου της άμεσης εξάρτησης, καθώς ο ελεύθερος επαγγελματίας δεν απασχολείται με σχέση εξαρτημένης εργασίας (μισθωτός), αλλά προσφέρει ανεξάρτητες υπηρεσίες.
Ο ελεύθερος επαγγελματίας κατά την παροχή της εργασίας του έχει ελευθερία ενέργειας, καθορίζοντας ο ίδιος το χρόνο και τα μέσα εκτέλεσης της εργασίας και φέρει ο ίδιος τον κίνδυνο από αυτή.
Λόγω της πολυπλοκότητας της σημερινής οικονομικής και επιστημονικής πραγματικότητας δεν μπορούν να συμπεριληφθούν σε μία λίστα πλήρως όλα τα ελευθέρια επαγγέλματα, υπάρχουν όμως στοιχεία τα οποία συνθέτουν ένα επάγγελμα και μπορούν να οδηγήσουν στο χαρακτηρισμό κάποιου ως ελεύθερου επαγγελματία. “
Η μελέτη της συγκεκριμένης ιστοσελίδας θα δώσει στον ενδιαφερόμενο και άλλα σημαντικά στοιχεία.
Η οικονομική διάσταση του θέματος – Επαγγελματικές υποχρεώσεις
Η οικονομική διάσταση του θέματος είναι κάτι πολύ σοβαρό μιας και άπτεται και μιας σειράς άλλων θεμάτων. Ο ελεύθερος επαγγελματίας αναλαμβάνει σταθερά να πληρώνει ο ίδιος κάθε μήνα ή/ και ετήσια:
– Ασφάλισή (ΕΦΚΑ), Τέλος επιτηδεύματος, Εφορία
– Διαφήμιση (on-line και off – line)
– Λογιστή, Αγορά- Συνδρομή- Λειτουργία POS
– Συμμετοχή σε επαγγελματικές και επιστημονικές ενώσεις (Επαγγελματικό Επιμελητήριο, κλπ.)
– Εξοπλισμό, συντήρηση εξοπλισμού και άλλο υλικό (βιβλία, φωτοτυπίες, λεξικά, εφαρμογές, κτλ.)
– Γνωστική εξέλιξη (π.χ. συνέχιση σπουδών, επιμόρφωση, ενημέρωση, κτλ.)
– Συμμετοχή σε συνέδρια ή έστω απλή παρακολούθηση, αν απαιτείται από το επίπεδό του ή είναι επιθυμητό.
– Ενοικίαση χώρου ενδεχομένως, ή/και διαρκή on- line (επί πληρωμή) παρουσία και λειτουργία.
Εν γένει αυξημένα επαγγελματικά έξοδα….Η αποχή του έστω και για μικρό χρονικό διάστημα από αυτές τις υποχρεώσεις έχει πολύ σοβαρές συνέπειες σε ολόκληρο το φάσμα της δουλειάς του και της ζωής του. Οπότε, καλείται να είναι συνεπής για να επιβιώνει, πόσο μάλλον για να προοδεύει. Αντιθέτως, μια άλλη περίπτωση ατόμου που δεν πληρώνει πουθενά απολύτως τίποτα, δεν έχει καμιά σχέση με την έννοια της ευθύνης και, δη, της επαγγελματικής, όπως την αντιλαμβάνεται ένας επαγγελματίας καθηγητής που καλείται να έχει αναπτύξει, όχι μόνο το ηθικό κομμάτι που είναι αθέατο, αλλά και το θέμα της συνέπειας που είναι ορατό και έχει πρακτικό και ελέγξιμο χαρακτήρα.
Οι κίνδυνοι για τους μαθητές – υποψηφίους
Με βάση τα παραπάνω προφανώς διαφοροποιείται η αξία και η αποτελεσματικότητα των διαθέσιμων επιλογών για τους υποψηφίους των Κατατακτηρίων και όχι μόνο. Για το λόγο αυτό είναι σημαντικό να τονιστεί και να αναδυθεί επαρκώς η αξιοσημείωτη διαφορά ανάμεσα στον ελεύθερο επαγγελματία καθηγητή/τρια και σε έναν περιστασιακά και ανέλεγκτα δραστηριοποιούμενο άτομο που συχνά “αναλαμβάνει”, δίχως καμιά κατάρτιση και με υπερβολικά περιορισμένη εμπειρία ή παντελή απειρία. Ο υποψήφιος ή ο εκάστοτε μαθητής, εφησυχάζοντας στην εμπιστοσύνη που εμπνέει η έννοια του “μαθήματος”, της “εκπαίδευσης” και του “εκπαιδευτικού” ή παρασυρμένος/η από την έννοια της “βοήθειας” που θα λάβει (με το αζημίωτο όμως….), αναγκάζεται να καταβάλλει σημαντικά ποσά σε άσχετα ή ημι-καταρτισμένα άτομα που δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση με το επάγγελμα και την έννοια ή την πράξη του επαγγελματία.
Χάνει, λοιπόν, τον χρόνο του, περνά σε σύγχυση, εφόσον δεν υπάρχει η ανάλογη γνώση, εμπειρία και αποτελεσματικότητα και, συχνά, τα παρατά εντελώς…. Φυσικά, όλοι αυτοί οι “επαγγελματίες καθηγητές” δεν πληρώνουν τίποτα μηνιαίως ως επαγγελματικές εισφορές και φορολογία και λυμαίνονται τον χώρο χρεώνοντας υπέρογκα ποσά για το απολύτως “τίποτα” ως διαδικασία, μεταδοτικότητα, και βέβαια αποτέλεσμα! “Αναλαμβάνουν μαθήματα“…. κάνοντας ζημιά σε υποψηφίους ή άλλους μαθητές και σοβαρή ζημιά στους πραγματικούς επαγγελματίες. Τα παραπάνω τα διαπιστώνουμε κάθε χρόνο από περιπτώσεις ατόμων που μας εμπιστεύονται, αλλά είναι και ευρύτερα γνωστά.
– “Αναλαμβάνω Ιδιαίτερα Μαθήματα…”. -Ναι, αλλά…
Η παρουσία τέτοιων περιπτώσεων είναι διάχυτη διαδικτυακά σε εκπαιδευτικές πλατφόρμες για την αναζήτηση ιδιαιτέρων μαθημάτων, όπου τίποτα δεν ελέγχεται. Αρκεί μια μηνιαία συνδρομή για να δηλώσεις καθηγητής και για να γράψεις εμπειρία, κλπ., ίσως να βάλεις και κάποιους γνωστούς ή φίλους να σου γράψουν μια “κριτική”, χωρίς στοιχεία. Και πολύ συχνά χωρίς πτυχία!!! Μόνον κάποιες ελάχιστες αριθμητικά πλατφόρμες ζητούν πτυχίο. Δεν ξέρουμε τί γίνεται και με τον έλεγχο αυτών των πτυχίων. Επίσης, πώς μπορεί να αποδειχθεί η εμπειρία αν δεν υπάρχουν -έστω ενδεικτικά – λογιστικές αποδείξεις ή τιμολόγια που να μαρτυρούν την χρονική στιγμή, την διάρκεια και την ύπαρξη της συνεργασίας; Το απόλυτο χάος… Και φυσικά τίθενται σοβαρά θέματα, όχι μόνο δεοντολογίας, αλλά και αθέμιτου ανταγωνισμού με σοβαρές νομικές και φορολογικές προεκτάσεις…
Το πεδίο της Αγγλικής Φιλολογίας. Και όχι μόνο…
Πολλοί αρέσκονται να αυτοαποκαλούνται “καθηγητές” έχοντας αναλάβει περιστασιακά την “βοήθεια” κάποιων παιδιών ή άλλων ατόμων, την διεξαγωγή σεμιναρίων, χωρίς καμία μέριμνα βασικών εκπαιδευτικών αρχών και γνώσεων ή χρονικά επαρκούς και αποδεδειγμένης πρακτικής εμπειρίας. Την στιγμή που το επιστημονικό κομμάτι της εκπαίδευσης και της εκπαίδευσης ενηλίκων σε κάθε αντικείμενο εξελίσσεται διεθνώς με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, όπως το σύνολο της επιστήμης στην εποχή μας.
Ήδη, κάτι τέτοιο υφίσταται ακόμα έντονο στο πεδίο της Αγγλικής Φιλολογίας που ο καθένας με ένα απλό Proficiency (στην επαρχία και με Lower!!!) αναλάμβανε μαθήματα και, μέσα από ένα νόμο της δεκαετίας του ’50 του είχε δοθεί επαγγελματικό δικαίωμα, δηλαδή επάρκεια και άδεια διδασκαλίας. Αυτό πριν μερικά χρόνια καταργήθηκε και έθεσε νέες βάσεις και νέα δεδομένα στον χώρο με την αφαίρεση του επαγγελματικού δικαιώματος και της άδειας. Ο χώρος όμως – σύμφωνα με κάποια έρευνα – είναι γεμάτος σε ένα ποσοστό που αγγίζει ή ξεπερνά κατά πολύ το 50% από ανθρώπους χωρίς πανεπιστημιακή κατάρτιση που όμως “περνάνε” οι μαθητές τους. Αλλιώς, φτηνές λύσεις για τους εργοδότες που όμως πια τίθενται υπό αμφισβήτηση από την ίδια την ελληνική κοινωνία που απαιτεί – και ορθά – την σωστή κατάρτιση για τα παιδιά και τους ενήλικες. Ένα ξεκαθάρισμα στον χώρο είναι απαραίτητο και έχει ήδη αρχίσει να γίνεται. Άλλωστε, το να ασχολείσαι με ανθρώπους είναι μια ευθύνη μεγάλη και δε θα έπρεπε να χαρακτηρίζεται από προχειρότητα, για κανέναν λόγο, όπως συμβαίνει και με άλλα επαγγέλματα με πολύ μικρότερη ευθύνη και σαφώς μικρότερο κοινωνικό αντίκτυπο.
Η πραγματικότητα και η μεγάλη διαφορά του ελεύθερου επαγγελματία καθηγητή
Στην ελληνική εκπαιδευτική πραγματικότητα, συνήθως, ο καθηγητής έχει ως κύρια απασχόλησή του μια υπαλληλική από εργασιακή άποψη σχέση σε κάποιο ιδιωτικό ή δημόσιο φορέα εκπαίδευσης (σχολείο, φροντιστήριο, άλλο, κλπ.). Κάτι τέτοιο του δίνει ένα εργασιακό prestige που βοηθά στην κοινωνική του αναγνώριση ως μέλος της συγκεκριμένης επαγγελματικής κοινότητας της εκπαίδευσης και έλκει την εμπιστοσύνη παιδιών, ενηλίκων, άλλων οργανισμών, επιχειρήσεων, κλπ.
Ωστόσο, σημαίνει, επίσης, ότι η συστηματική διεξαγωγή ιδιαιτέρων και ομαδικών μαθημάτων με όλες τις ιδιάζουσες προκλήσεις τους, δεν αποτελεί κύρια, αλλά επικουρική απασχόληση με στόχο το συμπληρωματικό εισόδημα ή σπάνια κάποιο άλλο λόγο, όπως το να βοηθήσει ανιδιοτελώς ένα φιλικό ή συγγενικό πρόσωπο ή κάποιο δημοτικό φορέα κοινωνικού φροντιστηρίου, μια εθελοντική οργάνωση, κλπ., κάτι κατ’ εξοχήν ευγενές, αφού η έννοια της υποστήριξης σε όλα τα επίπεδα και της ουσιαστικής βοήθειας είναι άμεσα συνυφασμένη με την ιδιότητα του εκπαιδευτικού σε όλο το φάσμα του λειτουργήματός του και ανεξάρτητα από την εργασιακή σχέση ή την εκάστοτε κοινωνική πραγματικότητα και οικονομική συγκυρία.
Αυτό, όμως, σημαίνει στο θέμα που εξετάζουμε συγκεκριμένα, ότι ο χρόνος που αφιερώνει είναι πολύ περιορισμένος και, άρα, και οι περιπτώσεις ατόμων που έχει αναλάβει είναι επίσης περιορισμένες σε σύγκριση με εκείνον που φέρει την επίσημη ιδιότητα του επαγγελματία εργασιακά, με την ανάλογη δράση και υποχρεώσεις επί σειρά ετών. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για κάποιου είδους εξειδίκευση. Ο ελεύθερος επαγγελματίας στηρίζεται αποκλειστικά σε αυτήν την δραστηριότητα για την επιβίωσή του και οι όποιες άλλες πιθανές συνεργασίες είναι συμπληρωματικού και περιστασιακού χαρακτήρα, συχνά χαρακτηριζόμενες και ως projects (έργα). Αυτό σημαίνει ότι για να συνεχίσει να επιβιώνει αναλαμβάνει πολύ περισσότερα άτομα, κάτι που τον φέρνει σε επαφή με περισσότερα προβλήματα, προκλήσεις και ευθύνες, απαιτήσεις συχνά εξωπραγματικές, αλλά και ανάγκες κατάρτισης και εξέλιξης σε όλα τα επίπεδα, προσωπικά και γνωστικά. Έτσι, έχει αυξημένη εμπειρία που αξιοποιώντας την μπορεί να φέρει σημαντικά αποτελέσματα σε πολύ λιγότερο χρόνο και, άρα, η επιλογή του είναι και οικονομική και ουσιαστική. Η επιτυχία καθενός γίνεται πια μια προσωπική υπόθεση για την οποία θα δώσει το 100% του εαυτού του, θα γίνει εξαιρετικά επινοητικός/η για την επίλυση των προβλημάτων και θα πρέπει να συνεχίζει να το κάνει αυτό μέσα στα χρόνια, προκειμένου, όχι μόνο να επιβιώσει οικονομικά, αλλά και να σταθεί επαγγελματικά ως οντότητα, ως φήμη, ως δυναμική και εξελισσόμενη προσωπικότητα στο πεδίο του, στον κύκλο των συνεργατών του, ως ενδεχόμενος συνεργάτης πιο περίπλοκων εκπαιδευτικών μονάδων ή επιχειρήσεων, ως συγγραφέας, ως επιστήμονας, ως εκπαιδευτής άλλων, κλπ. Ταυτόχρονα, οι οικονομικές υποχρεώσεις του είναι αυξημένες, ενώ στην άλλη περίπτωση κυριολεκτικά ανύπαρκτες…
Η επιστημονική εξέλιξη
Ιδιαίτερα η εξέλιξη στις σπουδές είναι άκρως απαραίτητη στο πεδίο της εκπαίδευσης. Δεν υπάρχει απολύτως κανένας, σχεδόν, εκπαιδευτικός που να μην εξελίσσεται πλέον, με διαρκείς πτυχιακές (δεύτερο και τρίτο πτυχίο) και μεταπτυχιακές σπουδές, διαρκή σεμινάρια ή άλλες εκπαιδεύσεις, καθιστώντας τους εκπαιδευτικούς όλων των βαθμίδων και τομέων το πιο μορφωμένο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Και αυτό παράλληλα με την κατεξοχήν επαγγελματική τους απασχόληση, όποια και αν είναι αυτή.
Φυσικά, αυτή η εξέλιξη δεν χρηματοδοτείται παρά μόνον από τον ίδιο τον εκπαιδευτικό. Ένας εκπαιδευτικός στο δημόσιο ή σε ένα φροντιστήριο έχει ίσως την πολυτέλεια να μένει στάσιμος, έστω για αρκετά χρόνια, ενώ ο ελεύθερος επαγγελματίας αν θελήσει να διευρύνει την δραστηριότητά του ή να εγκαθιδρύσει την παρουσία του, όχι μόνο για λόγους prestige ή κέρδους αλλά, πλέον, και επιβίωσης, με τις διαρκείς κρίσεις που ξεσπούν διαρκώς κοινωνικά και οικονομικά ανά εξάμηνο πια, αναγκαστικά θα πρέπει να διευρύνει την γνωστική του σφαίρα. Άλλωστε, η επιστήμη του ή οι συναφείς της πάντα εξελίσσονται με ραγδαίο ρυθμό, ενώ συχνά μπορεί να συγκλίνει με τον επιχειρηματικό κλάδο ως περιβάλλον συνεργασίας.
Εύκολα καταλαβαίνει κανείς πως κάτι τέτοιο τον/την κάνει να παίρνει πολύ σοβαρά την δουλειά του/της σε όλες της τις εκφάνσεις. Αντίθετα, ένας καθηγητής με πιο χαλαρή αντιμετώπιση, γιατί είναι ήδη υπάλληλος αλλού, δεν αναμένεται και δεν απαιτείται να είναι σε τέτοιου είδους ψυχολογική και νοητική εγρήγορση. Πέραν αυτού αναλαμβάνει πάρα πολύ λιγότερες περιπτώσεις ατόμων και, άρα, έχει εμφανώς λιγότερη ευθύνη και εμπειρία και λιγότερες ανεπτυγμένες προσωπικές ικανότητες να ανταπεξέλθει επιτυχώς σε πολλές παράλληλες απαιτήσεις (οικονομικές, επαγγελματικές, διαπροσωπικών σχέσεων, εξέλιξης, κοινωνικότητας, κλπ.). Αυτό δε σημαίνει ότι δεν είναι καλός καθηγητής φυσικά ή ίσης αξίας, αλλά ότι έχει δώσει και δίνει το δυναμικό του αλλού, καθιστώντας αρκετά πιο αμφίβολο και επισφαλές ένα θετικό αποτέλεσμα, όταν πρόκειται για ανταγωνιστικά περιβάλλοντα, όπως απαιτητικές εξετάσεις (π.χ. ΑΣΕΠ, Κατατακτήριες, Πανελλήνιες, κλπ.).
Άλλα σημαντικά ζητήματα
Ένα άλλο σημαντικό σημείο είναι ότι ο επαγγελματίας καθηγητής επιδιώκει περιπαθώς την αλήθεια, την καθαρότητα και την διαρκή έκθεση, όχι μόνο με ύφος διαφημιστικό, αλλά θέτοντας ως κυρίαρχες τις έννοιες και τις αξίες που θα προχωρήσουν τον ίδιο και την δουλειά του ουσιαστικά, όπως εκείνη της πλήρους διαφάνειας, της εμπιστοσύνης, της πραγματικής μεθοδικότητας, του αποτελέσματος, του ανθρωπισμού και της συστηματικότητας. Κάτι που τον εκθέτει διαρκώς σε κριτική, επίκριση δίκαιη ή άδικη, ή έλεγχο παντός τύπου.
Αντίθετα, κάποιος άλλος μάλλον αποφεύγει κάτι τέτοιο, δεν θέλει να το γνωστοποιήσει ευρύτερα ή να το προβάλλει και, έτσι, τα προσόντα και η εμπειρία του δεν είναι καθόλου ελέγξιμα. Ομοίως και τα κίνητρά του. Οπότε, η επιλογή του ως καθηγητή έναντι του επαγγελματία μπορεί και να αποτελεί ένα οικονομικό και συναισθηματικό ρίσκο για έναν μαθητή ή υποψήφιο στην περίπτωσή μας, εφόσον δεν στοχεύει συστηματικά να χτίσει μια πραγματικά επαγγελματική παρουσία ουσίας. Είναι γνωστό, άλλωστε, πως οι περισσότεροι καθηγητές στοχεύουν την σιγουριά του δημοσίου ή έστω μια κυρίαρχη συνεργασία που να εξασφαλίζει με σταθερότητα τα προς το ζειν – και όχι άδικα, φυσικά – και αποφεύγουν την ανασφάλεια και την απόλυτη εγρήγορση του ελεύθερου επαγγέλματος, ακριβώς γιατί οι προκλήσεις είναι κυριολεκτικά αναρίθμητες, διαρκείς και απαιτούνται αυξημένες αντοχές και ικανότητες.
Ένα άλλο σημαντικό σημείο που αποτελεί μια άσχημη πληγή της εκπαιδευτικής πραγματικότητας στο άναρχο πεδίο των μαθημάτων και της ιδιωτικής εκπαίδευσης εν γένει είναι το ψέμα και η απουσία της επαγγελλόμενης κατάρτισης. Με άλλα λόγια, αναλαμβάνουν άνθρωποι άσχετοι με τον τομέα, επικαλούμενοι πτυχία και εμπειρία που μπορεί να μην υπάρχουν! Αυτό είναι τραγικό και απαράδεκτο και παραπέμπει ξεκάθαρα σε μια κερδοσκοπική και εκμεταλλευτική νοοτροπία που είναι απαγορευτική και ως πρακτική και ως ηθική, γενικά, αλλά κυρίως στον τομέα της εκπαίδευσης, ο οποίος είναι ιδιάζων. Δεν είναι μια απλή δουλειά – και δε θα γίνει ποτέ – όσο μεγάλη και αν είναι η κοινωνική και κρατική υποτίμηση που δέχεται.
Τα ανύπαρκτα πτυχία…
Φοιτητές, λοιπόν, δηλώνουν πτυχιούχοι για να πάρουν μαθήματα σε διάφορες εκπαιδευτικές πλατφόρμες ή στο facebook που ΔΕΝ τους ελέγχουν, γιατί απλά εισπράττουν μία ετήσια συνδρομή από αυτούς. Υπάρχουν, βέβαια, φωτεινές εξαιρέσεις στο διαδίκτυο, αλλά είναι λίγες δυστυχώς. Ακόμα χειρότερο είναι το ζήτημα με την κατοχή μεταπτυχιακών. Συγκεκριμένα, για να είσαι κάτοχος μεταπτυχιακού πρέπει να έχεις ολοκληρώσει μια σοβαρή μελέτη – έρευνα πάνω σε ένα επιστημονικής υφής θέμα, την λεγόμενη “διπλωματική εργασία” που είναι υποχρεωτικά εκτενής, επιβλέπεται και αξιολογείται από ήδη έγκριτους και αναγνωρισμένους επιστήμονες στο πεδίο. Η παράδοση, αξιολόγηση, βαθμολόγηση και παρουσίαση ενώπιον επιτροπής αυτής της εργασίας σου δίνει τον τίτλο του Master. Αλλιώς, τίτλος δεν υπάρχει…
Η εργασία – μελέτη – έρευνα αυτή, πλέον, αναρτάται με το όνομά σου στο ανάλογο αποθετήριο του πανεπιστημίου οn-line διαυγώς, είτε ανοικτή είτε κλειστή, αλλά με ευδιάκριτα τα επίσημα στοιχεία του συγγραφέα – φοιτητή και της επιστημονικής επιτροπής, το έτος, κλπ. Αν για κάποιο λόγο δεν υπάρχει ακόμα διαδικτυακά, ο φοιτητής έχει εύκολα προσβάσιμα εχέγγυα της εκκρεμούς υποχρέωσης (επίσημα έγγραφα της Σχολής του) και δεν παραλείπει να το αναφέρει με τρόπο διακριτικό ή επεξηγηματικό. Δυστυχώς, η δική μας εμπειρία λέει ότι πολλοί υποψήφιοι είχαν εμπειρίες με ανθρώπους που, αν και έλεγαν ότι έχουν μεταπτυχιακό αυτό δεν υπήρχε πουθενά τελικά. Εμπειρίες που τραυματίζουν βαθιά την εμπιστοσύνη τους και θέτουν ερωτήματα για το θράσος που υφίσταται, αλλά και τον ευτελισμό της διαδικασίας κατάκτησης της γνώσης και του τεράστιου κοινωνικού της ρόλου στην συνείδηση ορισμένων, ατυχώς, εκπροσώπων του κλάδου. Προσοχή, λοιπόν…
Εννοείται, φυσικά, ότι κάποιος επαγγελματίας που παίρνει σοβαρά την δουλειά του, την διαφημίζει και την καθιστά ορατή δε θα υπέκυπτε ποτέ σε τέτοιες πρακτικές, γιατί απλά ότι έχει χτίσει θα καταστρεφόταν εν μία νυκτί… . Και όλα τα παραπάνω αναφέρονται μόνο στο κομμάτι της ιδιότητας ως ελεύθερου επαγγελματία. Ούτε καν αναφερθήκαμε στο κομμάτι του εκπαιδευτικού, μια ιδιότητα που συνεχίζει να την έχει και να την ασκεί, καθώς απαιτείται να λειτουργεί άψογα και εκεί.
Συμπερασματικά
Είναι ευνόητο ότι όλα τα παραπάνω αντανακλώνται άμεσα στο οικονομικό κομμάτι και τις χρεώσεις του, αλλά και στο εν γένει τρόπο λειτουργίας. Μια υπερβολικά “φτηνή” χρέωση πρέπει πάντα να κινεί υποψίες στον αγωνιώδη υποψήφιο που έχει ένα πολύ σοβαρό λόγο να θέλει να εισαχθεί στη Σχολή και να κινητοποιεί την αυστηρότητα του υποψηφίου, του γονιού, του εκάστοτε ατόμου που θέλει να περάσει μέσα από μια διαδικασία εκπαίδευσης. Η επιλογή, λοιπόν, ενός καθηγητή που είναι ελεύθερος επαγγελματίας είναι, μάλλον, μια ώριμη, άριστη επιλογή συνυφασμένη με την επίτευξη του εκάστοτε πολυπόθητου στόχου, πολύ περισσότερο από κάθε άλλη περίπτωση.
Και αυτό χωρίς διόλου να υποτιμάται το αξιόλογο και αποδεδειγμένα ευγενές έργο προσφοράς κάθε άλλου συναδέλφου που καλείται διαρκώς μέσα από την εκπαιδευτική του ιδιότητα να καλύψει πολλά ζητήματα σε μια γεμάτη δισεπίλυτα προβλήματα κοινωνία, παίζοντας ταυτόχρονα πολλούς υποστηρικτικούς ρόλους που δεν του αναλογούν και “σώζοντας” κυριολεκτικά ζωές και καταστάσεις παιδιών και οικογενειών, πολλές φορές με την παρουσία, την στήριξη, το ενδιαφέρον και την παρέμβασή του. Εντός ή εκτός σχολικού ή άλλου εκπαιδευτικού περιβάλλοντος. Με μια δράση πλήρως αφανή που ποτέ δε θα του αναγνωριστεί, μα και που ο ίδιος/ η ίδια δεν θέλει να του αναγνωριστεί και δεν του χρειάζεται εν τέλει από άποψη εγωϊκή -μιας και είναι προσανατολισμένος/η στην ουσία της βοήθειας και της προσφοράς που εκ των πραγμάτων η ιδιότητά του τον οδηγεί, αντλώντας από εκεί χαρά, δύναμη, αξία, ουσία και αυτοπεποίθηση.
Όμως, αυτό είναι το θέμα μια άλλης, επόμενης, ίσως, γραφής…
Αναφορές
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
– Επαγγελματικό Επιμελητήριο Αθηνών
– Πύλη για την Ελληνική Γλώσσα
https://www.greek-language.gr/greekLang/modern_greek/tools/lexica/triantafyllides/search.html?lq=%CE%B5%CF%80%CE%B1%CE%B3%CE%B3%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%B9&dq=
Copyright Μαρία Γ. Κουρνέτα, 14/4/2024.
Κάθε αναφορά στο κείμενο ή σε στοιχεία του κειμένου επιτρέπεται μόνο με την αναφορά του ονόματος της συγγραφέως του και σαφή, ευκρινή αναφορά στο link του κειμένου.
